Dag 9: Boulder Mountain Ranch

Hells Backbone Road

Het hotel in Page is een simpel maar prima hotel, de omgeving is niet bijzonder. We ontbijten en gaan op pad, helaas is een bezoek aan de Antelope Canyon niet mogelijk omdat dit onder begeleiding is en dit al ruim van te voren geboekt moet worden. We gaan richting Lake Powel en we nemen de kustweg, wat ook een National Park is. Gelukkig hebben wij een jaarkaart voor alle Nationale parken, dat scheelt hier weer 35 dollar. 

Onze auto geeft aan dat hij aan een beurt toe is, we hebben er al weer zo'n 1500 mile mee gereden. We kunnen de auto in st. George omruilen, dat wordt dan a.s. vrijdag. 

Onderweg gaan we door een mooi landschap, en we hebben nog steeds veel plezier. Echter wel een fikse bui, waarbij Jolanda niet harder dan 40 mile kan rijden. Het is na een half uurtje weer droog en we zijn inmiddels bij Bryce Canyon aangekomen. Daar is het weer mooi weer en we kunnen hier mooi foto's maken. We besluiten ook af te dalen in de Canyon, te voet honderden meters omlaag en weer omhoog. Dat is best heavy, vooral het stijgen. 

De tijd vliegt hier, het is in Utah ook een uur later dan in Arizona. Vijf uur inmiddels en we moeten nog twee uur naar onze overnachting. Onderweg neemt het verkeer af en zitten we in de middle of nowhere, we komen door een paar kleine plaatsjes. We besluiten in Escalante te gaan eten aangezien het inmiddels zeven uur is. We komen in een leuk restaurant met live muziek. Leuk en zeer lekker eten, alles uit eigen smoker, spare ribs, short ribs, burgers. Echt heerlijk en volgens Mark heeft hij de beste burger ooit gehad! We nemen geen desert, alhoewel de lemon pie met een dikke laag merenque er wel heel erg lekker uitziet. Nou ja, dan moeten we hier nog maar eens een keertje naar toe. 

Na het eten rijden we verder en geeft de navigatie aan dat we er al af moeten en het nog anderhalf uur rijden is, Jolanda controleert nog even en we besluiten de navigatie maar te volgen. Het betreft een brede kiezel/split weg die prima te doen lijkt. Het schudt wat en af en toe kan ik de V8 even lekker aanzetten bij het omhoog gaan totdat de traction control mijn pret betreft. Even zoeken en Jolanda zet dit uit, nu kan lekker door de bochten driften. Dit blijkt bij de overige inzittenden toch iets te veel spanning op te leveren en aangezien de weg nu smaller wordt besluit ik het op enige aandringen rustiger aan te doen. Nog 30 mile zegt de navi, oeps, en dat over deze weg? Spannend wordt het, het begint al te schemeren en terug gaan is geen optie. We stijgen verder, ik denk dat we nu zo op 2750 meter zitten. Een afslag en onze navi zegt dat we die moeten nemen. Bijzonder aangezien onze telefoon allen geen bereik meer hebben. Nog 20 mile, wat??? We zitten al bijna op de top van de berg, sterker nog, we zitten op de top. Ik zie een roestige vangrail die naar rechts afbuigt en heb geen idee wat te verwachten na de bocht. Jolanda en Mark stappen uit en lopen vooruit, ze komen terug en zeggen dat ik erg rustig door moet rijden en dat zij wel gaan lopen. Ik ga stapvoets door de bocht en zie een afgrond rechts, en links 450 meter diep. Het is daar max 4,3 meter breed en er is een aangelegde brug tussen de twee bergen. Slik, terug is ook geen optie aangezien het over een half uur echt donker wordt. Rustig aan dan maar, ik kijk nog even in de afgrond links en rechts en zie de diepte maar kom goed over. Jolanda en Mark stappen weer in en we rijden verder en het blijft smal. We dalen weer, gelukkkig. Maar nog geen ranch, na nog een haf uur te hebben gereden komen we wandelaars tegen en vragen naar de weg. Nog maar twee mile, dat geeft moed na bijna 40 mile over dit zandpad te hebben gereden zonder huizen, mensen of bereik! We vinden de ranch en het is er erg mooi, bij het inchecken vraagt men hoe de reis was. Wij zijn over het zandpad gekomen zeggen we, waarop de man vraagt waarom we niet vanaf de andere kant zijn gekomen. Dat is sneller en minder zandpad. Haha dat is weer echt iets voor ons. En hoe is het met jullie auto vraagt hij nog. Haha, die kunnen we uitgraven want hij zit onder het stof. Goed dat we deze vrijdag kunnen omruilen. Hahahaha. 

We hebben de suite boven, met een grote balkon. We gaan op het balkon zitten en geven de adrenaline de tijd om af te nemen. Ieder een lekkere koude Corrona en delen de sterke verhalen.

Wat een beleving, geen wonder dat deze weg de Hells Backbone Road wordt genoemd.